EH kasi BAKTA

"Bilis!"

Habol ko ang aking hininga habang patuloy sa pagtakbo.

"Teka naman. Parang hinahabol naman tayo ng kidnaper!" Bulaslas KO pagkahinto na tila lawit na ang dila sa pagod.

"Sus! sige ka kung nakita tayo ni Mang Elmo paniguradong

dadapa ka na naman at may latay 'yang p'wet mo ng sinturon." wika NIYA.

Napangiti AKO.

Tama nga naman SIYA.

Minsan talaga nakakatuwa na kasama SIYA kasi kahit

mali-mali 'tong kaibigan KO na 'to, maaasahan din.

"Paano na ngayon? Saan tayo pupuwesto?"

"Hmmm. Di na tayo pede run. Kasi panigurado nandun na si tatay MO."

"Kaya nga..." Nag-isip muna AKO bago nagpatuloy. "ah! dun sa silong! Tama! Doon tayo sa silong ni Ka Berting!"

Napasimangot na naman Siya bago sumagot sa kaibigan.

"Doon na naman! Ang init-init doon! 'tsaka hindi naman ako makarampa ng maayos doon eh."

"Eh saan mo gusto? Hindi naman pwede na dun tayo sa balkonahe ni nene."

"Sabagay. kasi noong last time NATIN doon. Inaway lang NIYA tayo."

"Kaya nga eh. Kaya 'wag kang choosy. Doon na. okay?"

Nagkasundo KAMI.

Mainit.

Madilim.

Maalingasan.

Malupa.

Marumi.

Sumalampak AKO ng upo sa lupa. Mabuti na lang at hindi

umulan kagabi. Dahil kung nagkataon, paniguradong maputik ngayon.

"AY nako. Hindi ka na naman nag-iisip." maarte NIYANG sabi.

"Oh, bakit na naman?" Takang tanong ko.

"Tingnan mo nga 'yang inupuan mo, MARUMI. MALUPA.

Hindi mo man lang ginamit 'yang magasin sa BAG!" may inis niyang tugon.

Mabilis kong binuksan ang lumang Bayong ni nanay.

Inilabas ang lumang magasin na napulot ko sa basurahan.

"Sayang naman kasi kung ipangsasapin lang ito." May panghihinayang kong sabi.

Lumabi lang SIYA at hindi na nagsalita.

Umupo siya sa tapat ko.

Sa LUPA na kanina'y sinasabi niyang MARUMI.

Tumitig siya sa akin.

Hinawakan ang aking kamay.

Ramdam ko ang GASPANG ng kanyang palad.

"Oh, bakit?" Takang tanong ko.

Umiwas siya ng tingin.

Gumawi ang tingin niya sa grupo ng ilang kabataan na tanaw mula sa silong.

Sa GRUPONG iyon, walang nakakaalam na DITO KAMI kalimitan naglalaro.

Ang silong ay karaniwang tambakan ng lumang kahon

at kahoy na panggatong ni Ka Berting.

"Ang saya nila no." Tila may inggit sa boses niya nang sabihin niya iyon.

Ngumiti na lang ako para kahit paano'y gumaan ang lungkot niya.

 "MASAYA rin naman TAYO diba?!" Tanging naisagot ko.

Sinadya kong hindi UMOO dahil para sa AKIN 

hindi naman sila TOTOOng MASAYA.

Dahil para sa AKIN, kailanman HINDI sila NAGING MASAYA.

"Oo naman! Masaya Tayo. MASAYA ako na ikaw ang KALARO at KASAMA ko,"

Napangiti ako. Dahil akala ko'y hindi na SIYA masaya na KASAMA AKO. 

"O' sige na iaayos mo na 'yang gagamitin natin." pag-iiba ko ng topic.

Siya na mismo ang nagbukas ng bayong at isinaayos ang AMING mga laruan.

Inilagay niya sa gilid ang sapatos na mayroong 3pulgadang taas na takong.

"O' bakit itinabi mo 'yan?"

"Hindi naman natin ito magagamit. Paniguradong MAUUNTOG tayo."

Napatingin ako sa SAHIG na nagsisilbing KISAMI ng silong.

Silong na Nagsisilbing LUGAR na MALAYA para sa AMIN.

Pero HINDI pala TALAGA MALAYA.

Dahil kahit dito sa SILONG na PINANINIWALAAN

naming MALAYANG LUGAR ay HINDI rin PALA.

LUGAR na kailanman

HINDI magiging MALAYA...

para sa AKIN.

para sa KANYA.

para sa AMIN.

Wala sa intensyon kong pumatak ang aking LUHA.

Naramdaman ko na lang ang KAMAY NIYA na pinunasan ang aking pisngi.

Pisngi na naging SAKSI sa hindi pagkakapantay ng MUNDO.

Mundo KO.

Mundo NIYA.

Mundo NAMIN.

Mundo NATIN.

"Oh. Umiyak ka na naman. Tahan na. Ganito talaga ang BUHAY NATIN."

Muli akong tumingin sa kanya.

Maya-maya ay NGUMITI.

"SALAMAT ha. SALAMAT at NANDITO KA.

SALAMAT dahil KAIBIGAN KITA."

Niyakap niya ako.

MAINIT.

MAHIGPIT.

mayroong PAGMAMAHAL.

mayroong LAYA.

Nasa ganoon kaming SITWASYON

nang biglang SUMILIP si Ka Berting...

"YAKAP mo na naman ang SARILI mo. BATANG BAKLA!"